Nang Maabo ang Baga

Kailan lamang animo’y darang na darang
Walang paglagyan, nagbabagang parang
Sing-liwanag ng apoy na pumapailanglang
Sa kadilimang nagbabadya at naka-umang.

Mga pangakong iniwa’y sing-init ng baga
Nag-uumapoy, ‘di matinag ang pagkapula
Malamig na simoy ng hangi’y ‘di alintana
Sa patak man ng ulan ay hindi nababahala.

Sagitsit ng ningas animo’y humahalaklak
Sa natamong alab, umaapaw nga ang galak
Nilayong mga gawain, subsob sa pagtulak
Walang pagod ang giting sa pamumukadkad.

Nguni’t tulad ng ulang nauubos ang patak
Tulad ng bungang hinog na pilit lalagpak
Tulad ng ibong napapagod ang mga pakpak
Ang init ng baga ay maglalahong tiyak.

Mangyayaring mapapagod ang mga bisig
Ang mga tawanan ay papalitan ng ismid
Ang mga pangarap, mapapawi sa lingid
Maiiwan sa loob ng kaisipang nakapinid.

Mangyayaring mawawala ang pagkakaisa
At gaya ng gatong na sa abo mapupunta
Ang init na dala ng dating pagkakaisa
Manlalamig, kasama na ang mga pag-asa.

Pilit mang hipan ng i-ilang mga naiwan
Mga bagang nanlalamig sa maitim na kalan
Kung hindi dadagdagan ng uling na bakawan
Hindi rin tutuloy sa muling pagdadarang.